Overweldiging in zorg- en hulpverlening is onvermijdelijk.  30 jaar als heldhaftige zorgverleners in het werkveld hebben ons laten ervaren hoe heilzaam het is om op regelmatige tijdstippen samen met lotgenoten bewust de ruimte te nemen om ervaringen te delen. Om stil te staan bij ons vak, de impact ervan op ons leven, en het verschil te merken tussen ‘overweldiging’ en ‘overgeleverd zijn’.

In deze workshop willen we daar de mogelijkheid toe bieden.

Zorg-/hulpverlening aan mensen en systemen in (psychische) nood vraagt een dosis heldhaftigheid. Er is een zekere missie, roeping, ‘liefde’ nodig om telkens weer getuige te kunnen en willen zijn van menselijk lijden.

Als we de tijd nemen en vanop een afstand te kijken, merken we dat deze missie niet evident is. De impact op fysiek, psychisch, sociaal en existentieel welzijn van gedreven competente zorgverleners en teams is vaak ingrijpend. Dat vergt persoonlijke veerkracht, sociale verbondenheid en steun. Persoonlijke gevoeligheid, vaak vanuit ervaringsdeskundigheid, is een waardevol goed om de empathie op te brengen die noodzakelijk is om als mens in overweldiging aanwezig te zijn.

De bereidheid om te voelen is een zegen in deze nobele missie.

De bereidheid om te voelen is tegelijk ook een kwetsbaar gegeven in deze gevaarlijke missie, waarbij secundaire traumatisatie ‘onvermijdelijk onvermijdelijk’ is.