Ontknopingen
Ruimte voor reflectie, opnieuw voeling krijgen met de eigen competentie en invloed, handelingsbekwaamheid die zich herstelt.
Dit supervisieaanbod ontwikkelde ik samen met teams in jeugdhulp. Het kan in-service met teams, en in de consultatieruimte met individuele hulpverleners.
Help, ik kan niet helpen!
Complexe cliënt situaties, persoonlijke groeiprocessen van hulpverleners, interferenties tussen team- cliënt- en organisatiedynamiek, reorganisaties, maatschappelijke ontwikkelingen,… zetten het samenspel tussen cliëntsysteem en team onvermijdelijk onder spanning. Onder hoogspanning is de kans om uit verband gespeeld te worden, groot. Uit verband draait men makkelijk in de knoop.
Het appel dat zorgverleners uitgaande van noodlijdende systemen ervaren, kan erg overweldigend zijn. En samengaan met intense emoties, zoals angst, kwaadheid, afkeer, pijnlijke machteloosheid,… Overweldigd verliest men makkelijk de voeling met de eigen competentie en het gevoel van verbondenheid. Men wordt handelingsverlegen. Dat is een menselijk gegeven, in analogie met de dynamiek in vastlopende gezinnen.
We willen in deze situaties helpen om de knopen te ontwarren, opnieuw te verbinden en gedragenheid te versterken (De Vos, 2008).
Uitgangspunt is dat hulpverlenersteams per definitie competent zijn. We zijn er te gast en nemen geen regie over de casussen.
De supervisie is opgevat als een dialoog. Vertrekpunt is de vraag van een team of een individuele hulpverlener. Deze kan casus-gestuurd of thematisch zijn. We luisteren en onderzoeken vanuit een waarderend-systemische invalshoek. We zijn geïnteresseerd in de kijk van verschillende betrokkenen, en we brengen ook onze eigen visie en kennis in.
Passend in een dialogisch kader gaan we ervan uit dat deze perspectieven gelijkwaardig maar verschillend zijn. We hanteren meervoudige denkkaders, zowel ‘systemisch-circulair’ als ‘medisch-lineair’, zowel therapeutische als psychiatrische paradigma’s. De relevantie voor de zorgverlener wordt afgetoetst en is richtinggevend.
We focussen op krachten en bronnen in mensen en systemen, met aandacht voor last en lijden. We maken een onderscheid tussen mogelijkheden, problemen en beperkingen. In de vraaganalyse maken we onderscheid tussen wat wenselijk is versus wat haalbaar is. De dagelijkse praktijk wordt waarderend onderzocht.
Pragmatisch gezegd: ‘Doe meer van wat werkt. En wanneer iets niet werkt, doe iets anders.’
En wie helpt mij?
Leidinggevenden en directies maken deel uit van de resonantie tussen cliënt-en organisatiedynamiek. Zo geraken ze vaak mee gevat in de knopen die zich rond complexe hulpverlening ontspinnen. Hun aanwezigheid in de ontknoping kan een wezenlijk verschil maken, ‘zoals een grootvader’. L’ismore wil voor hen een forum van reflectie bieden, wanneer de vraag ontstaat hoe zij kunnen helpen.
Heb geduld met al wat
onopgelost in uw hart woont,
en probeer de vragen zelf lief te hebben.
Zoek niet naar de antwoorden,
ze worden u niet gegeven
omdat u niet in staat zou zijn te leven.
En waar het om gaat,
is alles te leven.
Leef de vragen nu.
Misschien dat u
op een dag in de toekomst
langzamerhand
zonder het te merken
uw weg naar de antwoorden leeft.
Rainer Maria Rilke
